podstaw konstrukcji maszyn
Encyklopedia PWN
kompozyt
materiał utworzony z co najmniej 2 komponentów (faz) o różnych właściwościach w taki sposób, że ma właściwości lepsze i/lub właściwości nowe (dodatkowe) w stosunku do komponentów wziętych osobno lub wynikających z prostego sumowania ich właściwości;
[łac. compositus ‘złożony’],
okręg gosp. w zachodniej części Niemiec, w Nadrenii Północnej-Westfalii, między rz. Ruhra i Lippe, największy w Europie, jeden z najważniejszych na świecie;
stal
przerobiony plastycznie techniczny stop żelaza z węglem zawierający do 2,11% węgla oraz inne pierwiastki pochodzące z surowców i paliw stosowanych podczas otrzymywania stali (składniki zwykłe i domieszki) lub dodawane celowo (składniki stopowe).
[niem.],
inżynier mechanik;
wytrzymałość materiałów, stereomechanika,
nauka o odkształceniach i naprężeniach powstających w częściach konstrukcji, budowli i maszyn pod wpływem różnego rodzaju oddziaływań zewn., gł. obciążeń.
miasto w województwie śląskim, pow. grodzki, na Wyż. Katowickiej i w Kotlinie Raciborskiej, nad Kłodnicą i jej dopływem Bytomką, w zachodniej części GOP.
